Jednoznaczne określenie wieku, który oznacza początek starzenia się organizmu, jest bardzo trudne. Zmieniające się możliwości wykonywania pracy przez człowieka spowodowane są głównie obniżaniem się wydolności i sprawności fizycznej oraz niektórych sprawności psychofizycznych (np. spostrzegawczości, szybkości reakcji, sprawności narządów zmysłów). Zmiany w tych funkcjach obserwuje się już od 45. roku życia. Jednocześnie jednak w tym okresie życia wzrasta częstość występowania wielu chorób, m.in. układów: krążenia, oddychania, mięśniowo-szkieletowego, a także zaburzeń hormonalnych i przemiany materii.
Za umownie przyjętą granicę wieku, wyznaczającą stopniowe obniżanie się wyżej wymienionych zdolności, jest 45 rok życia. Najczęściej jednak, do określenia „starszego pracownika”, używa się pojęcia 50+, co określa pracownika, w wieku 50 lat i więcej. Trzeba pamiętać o tym, że proces starzenia się organizmu przebiega bardzo indywidualnie, stąd trudno jest jednoznacznie określić wiek starszego pracownika. W myśl Zalecenia nr 162 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącego pracowników w starszym wieku, dokładną definicję starszego pracownika, określają kraje, których zalecenia będą dotyczyły.
W Polsce za umowną granicę wieku, wyznaczającą stopniowe obniżanie się zdolności i sprawności – psychofizycznych praccownika, przyjęto 45. rok życia. Najczęściej jednak „starszego pracownika” określa się jako „50+” (J.Bugajska, T. Makowiec-Dąbrowska T., E. Wągrowska-Koski Zapobieganie wcześniejszej niezdolności do pracy. Założenia merytoryczne. CIOP PIB, Warszawa, 2008).
Widząc, jak wciąż niemrawo idzie w Polsce realizacja postulatu 14 z 21 POSTULATÓW Z 17 SIERPNIA 1980 r., czyli żądania dotyczącego:
„14. Obniżyć wiek emerytalny dla kobiet do 55 lat, a dla mężczyzn do lat 60 lub przepracowanie w PRL 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn bez względu na wiek”.
TO ROZPOCZYNAMY KAMPANIĘ ZZ „PRZERÓBKA”:
„NIE DAMY SIĘ – PRAWA ZNAMY”
I PUBLIKUJEMY ZALECENIA NR 162 MOP DOTYCZĄCE PRACOWNIKÓW W STARSZYM WIEKU.
